نگاه كه خورشيد مقدس اسلام بر سرزمين بزرگ آريائيها نتابيده بود و ايرانيان متمدن آفريده هاي بزرگ طبيعت چون آب ، باد ، خورشيد ، آتش و خاك را براي اداي تقدس به پروردگار خويش بر مي گزيدند و گرد اين آفريده هاي خالق سبحان به نيايش و تضرع مي پرداختند ، ساكنين اوليه مركز آريانشينان نيز عنصر مقدس باد را به عنوان يكي از آفريده هاي خداي سبحان برگزيدند و در 7000 سال پيش ضمن بوجود آوردن يكي از بزرگترين مركز مدنيت تاريخ در فلات مركزي ايران ( تحقيق در تپه باستاني ابوذر بادرود توسط گروه باستان شناسي ) همنوا با باد به راز و نياز مبادرت ورزيدند .

« باد ، روز 22 هر ماه شمسي باشد و تدبير و مصالح آن روز بدو تعلق دارد . نيك است در اين روز نو بريدن ، نو پوشيدن و بر اسب نو سوار شدن » ( برهان قاطع )

در سانسكريت اوستا اسم مخصوص پروردگار و ايزد مخصوص ، عنصر باد است و نخستين پروردگاري است كه نذورات را مي پذيرد . خداي باد بنا به اعتقاد كوشانيان ، احتمالاً از كلمه ايراني    « واته » (واد) ، يعني عنصري را كه ويو(واي) بر آن نظارت دارد مشتق شده است .

( كتاب شناخت اساطير ايران نوشته جان هينلز )

در يشتهاي اوستا از باد به نام وات و واد ياد گرديده كه اين كلمه امروزه در گويش بادرود به معناي باد به كار مي رود . بدينسان بود كه ايرانيان هفت هزار سال پيش ، براي اين احترام به اين الهه مقدس ديار بزرگ و متمدن خويش را باد نام نهاد و مردان نيك سرشتش به احترام اين پديده الهي چنين سرودند كه :

               سرشته شد چو گل ما ز آب و خاك باد  

                       ميـان بـاد نشستـيم ، هر چه بـاد ! بـاد 

                                  دلـي بـه بـاد مبـاد ، آشياـنه طوفان

                                           سراي مهر و محبت هميشه بـاد ، آباد

باد در سال 1345 همزمان با تاسيس مركز دهستان به بادرود مبدل گرديد . اين شهر از توابع استان اصفهان است كه در 140 كيلومتري شمال آن واقع شده است . در طول شرقي 52 درجه و 2 دقيقه و عرض شمالي 33 درجه و 41 دقيقه در كوهپايه هاي كركس و در 60 كيلومتري كاشان و 35 كيلومتر نطنز واقع گرديده است .