منظر كودكانه؛ اصول و مباني طراحي منظر براي كودكان
مفهوم «طراحی برای کودکان» طراح را با یک دوگانگی روبرو می کند؛ از سویی با موجودی به عنوان مخاطب روبروست که از دید او ضعیف و ناتوان است، به مراقبت و توجه زیادی نیاز دارد و بسیاری از کارها را نمی تواند به تنهایی و بدون کمک بزرگترها انجام دهد؛ از سوی دیگر موجودی در برابر او قرار دارد که از فطرت پاک انسانی برخوردار است؛ موجودی که با سرعت گاهی غیر قابل تصور در حال رشد است و هر روز چیزهای تازه تری در باره خودش و دنیایی که در آن زندگی می کند می آموزد؛ انسانی که شخصیتش در حال شکل گرفتن است و محیطی که طراح برای او به وجود می آورد تأثیر به سزایی در رشد، شکوفایی و شکل گیری شخصیت او دارد.

معمار منظر به عنوان طراح محیط وظیفه دارد فضایی خلق کند که از همه لحاظ پاسخگوی نیازهای کودک و زمینه ساز رشد او (شامل رشد شناختی، عاطفی، هوشی، شخصیتی و اجتماعی) باشد. برای نیل به این هدف شناخت کامل کودک به عنوان مخاطب طراحی، درک سطح او از رشد شناختی و توجه به رابطه¬ای که با محیط برقرار می کند ضروریست.

در حقیقت اگر طراحی را "یک فرآیند خلاقانه در پاسخ به طیف وسیعی از نیازهای انسانی" و منظر را "بخشی از محیط که در آن فعالیت اتفاق می افتد" تعریف کنیم، با در نظر گرفتن مبحث رشد به عنوان اصلی ترین بخش در روانشناسی کودک، به سه مفهوم نیازها، فعالیت ها و رشد در برابر طراحی، منظر و کودک می رسیم.
این پژوهش به بررسی رابطه میان این سه مفهوم می پردازد و می کوشد تا با ارائه اصولی برای طراحی بستر مناسب برای فعالیت های کودک، زمینه لازم را برای دستیابی به ارضای نیازها و رشد همه جانبه او در منظر فراهم آورد.